Maandagochtend 18 januari 4.30 uur. 40 weken en 5 dagen zwanger.
Ik voelde pijn in mijn buik waarvan ik dacht, dit heb ik niet eerder zo gevoeld. Zal het dan eindelijk gaan beginnen?
Toch de weeën app maar erbij gepakt en gaan timen. De weeën kwamen heel onregelmatig, maar toch bleef het deze keer wel doorgaan. Ik ben rustig aan ontbijt gaan maken en heb nog een beetje in huis gerommeld. Vervolgens om 14.00 uur de verloskundige gebeld, omdat de weeën (nog wel onregelmatig) steeds heftiger werden. Anna en Annelies kwamen langs aan het einde van de middag, en op dat moment had ik 4 cm ontsluiting. Wat was ik blij, de bevalling was echt begonnen.
Anna en Annelies zouden om 22.00 uur terug komen. Als het nodig was mocht ik altijd bellen! Mijn moeder (ook onze kraamverzorgster) is verder bij ons gebleven. En ik heb lekker in ons eigen bubbeltje de weeën weg zitten puffen. Rond 20.30 uur werden deze steeds heftiger. En toen Anna en Annelies om 22.00 uur kwamen, had ik al 8 cm ontsluiting. Om 23.30 uur dachten we dat ik volledige ontsluiting had, en zijn mijn vliezen doorgeprikt. Ik had ontzettend veel vruchtwater, gelukkig was dit helder. Op dat moment dachten we bijna ons kindje te gaan ontmoeten. Maar na nog eens gekeken te hebben was de ontsluiting niet volledig. Door het vele vruchtwater en de druk van de vliezen, had dit zo geleken. De ontsluiting bleef helaas hangen op die 8 cm. Daardoor moest ik om 1.30 uur naar het ziekenhuis. Dit was aan de ene kant slikken, omdat ik zo graag thuis wilde bevallen. Aan de andere kant was het ook goed zo, want de weeën bleven komen, maar deden niet wat ze moesten doen.
In het ziekenhuis zei de arts dat ik op 8 cm zat. Liever had ik geen pijnbestrijding gehad. Maar om de bevalling vol te houden had ik dit nodig. Ik heb om 3.15 uur een ruggenprik gekregen. Daarmee kon ik even goed ontspannen en ondertussen kreeg ik een infuus met weeën-opwekkers. Hiermee ben ik naar volledige ontsluiting gegaan. Met het kindje was alles goed. Wel kwamen ze er bij een check met de echo achter, dat het verkeerd lag. Met het hoofdje overdwars op de uitgang. Rond 5 uur mocht ik gaan persen, om te kijken hoeveel kracht ik had. Dit had ik nog genoeg. Maar omdat het kindje nog hoog en scheef lag mocht ik half mee gaan persen met de weeën. Rond 8 uur kwam de arts terug, en de conclusie was dat het persen niets deed, waardoor we een ander plan moesten bedenken. Omdat het kindje scheef lag en nog te hoog, was de enige optie een keizersnede. Dit was opnieuw slikken. Al zo lang op weg, alles gegeven en dan lijkt het voor niks te zijn geweest. Na overleg met de gynaecoloog en na uitleg wat de risico’s waren, werd de keuze definitief gemaakt. Omdat met het kindje alles goed ging was het geen spoed keizersnede. Maar gelukkig kon ik om 9.45 uur naar de ok, waar om 10.28 uur onze gezonde dochter Laila is geboren. Wat een ervaring zo’n keizersnede. Heel bijzonder om mee te maken.
Maar dat vind ik van de hele bevalling. Ondanks dat in mijn geboorteplan stond: “thuis bevallen, weinig mensen om mij heen, in een uiterst geval pijnbestrijding of medische ingreep”, is dit een ervaring waar ik positief op terug kan kijken. Wat ben ik dankbaar voor ons lieve meisje. Wat ben ik blij met mijn man en moeder, die van het begin tot het einde naast mij hebben gezeten. Wat ben ik blij met de goede begeleiding van Anna en Annelies. Zoveel rust en steun en begrip ze mij gaven. Tijdens mijn zwangerschap, tijdens de bevalling, maar ook in de gesprekken erna!