Yes, het is afgelopen weekend gelukt: met een repatriëringsvlucht, via Qatar, zijn we met ons vijven thuisgekomen. Een heel lange reis van meer dan 24 uur – dan is thuiskomen heerlijk!

Vooral als er een mooie erehaag staat van vrienden en familie, als een echte verrassing voor ons… Wat voelde dat als een warm welkom!

Nu, na een paar dagen, bijslapen en opruimen, beginnen we een beetje te landen. En ja, ook wij mogen op zoek naar het nieuwe normaal… Vast heel herkenbaar als je ook al eens een nieuw gezinslid (-je) hebt welkom geheten in je gezin. Alles wat normaal was, alles wat er was aan ritme en gewoontes, wordt weer doorbroken. Zo zit ik dit nu te typen terwijl manlief met dochter in de draagdoek een rondje loopt. En dat is niet wat we om half 10 ’s avonds gewend zijn. Nu is Hannah een goede slaper, maar blijkbaar was de visite tijdens het avondeten toch nog een beetje teveel…! En als je dan eenmaal in bed ligt en je moet al die prikkels nog verwerken, tja – dan kun je niet slapen natuurlijk!

De komende tijd zal in het teken staan van wennen en hechten aan elkaar. Dat is ook na een geboorte zo, maar bij adoptie heb je al een stukje verleden. Verleden waarin het vertrouwen in volwassenen vaak beschaamd is. En dan kost het tijd om dat terug te winnen!

Vandaar dat ik volgende week wel weer aan het werk zal gaan, maar wel minder dan voorheen. Zodat mijn man en ik samen voor ons gezin kunnen zorgen, zonder oppas nodig te hebben. Zo hopen we voor onze kids, ook voor Hannah, een stabiele basis te mogen vormen.

Afgelopen tijd heb ik -ondanks alle onzekerheid- enorm genoten van mijn gezin. Dat hoop ik komende tijd te blijven doen. Maar daarnaast hoop ik ook weer te genieten van het werk, van jullie. Via de collega’s hoorde ik over jullie meeleven en belangstellende vragen: dank daarvoor! En, tot binnenkort!

 

Foto: spandoek op de brug bij thuiskomst….