Mijn illusie dat meisjes misschien wel netjes op tijd komen, was al gauw de wereld uit. Net als bij de vorige drie zwangerschappen van onze zoontjes, verstreek ook nu de uitgerekende datum in alle rust…

Mijn zorgen over eventueel inleiden werden weggenomen door Rosanne; ‘Jij bevalt echt wel binnen twee weken hoor!’ En ze had gelijk. Zaterdagavond, zes dagen na uitgerekende datum begon het serieus te ‘rommelen’. Helaas bleef het daar een beetje bij. ’s Avonds toch maar even gebeld om te laten checken hoe het er voor stond.

Stagiaire Janneke en Hilde stonden al snel op de stoep. Nog weinig bijzonders te melden bleek. Balen. Janneke stelde voor om vast een poging te doen om te strippen. Dat stond voor maandag toch al op de planning, dus het is het proberen waard. Na nog even gezellig gekletst te hebben zijn we allemaal weer ons bed in gedoken. Maar niet voor lang, om 01.30 werd ik wakker van een pittige wee, die al best snel gevolgd werd door nog een pittige wee, en nog een … Ik besloot in bad te gaan liggen en af te wachten. Hoewel de weeën steeds heftiger werden, kon ik ze nog steeds heel goed opvangen.

Manlief vond het na een uurtje wel tijd om Janneke en Hilde weer op te trommelen. En daar stonden ze zomaar weer, midden in de nacht om 02.30 in mijn badkamer. Net zo fris en fruitig, alsof ze de hele nacht geslapen hadden. Ik voelde me nog steeds relaxt en had het idee dat dit de meest fijne bevalling ooit ging worden. Ik vergat eventjes dat er een moment komt waarop het echt niet meer leuk is. Maar dat herinnerde ik me pas toen dat moment kwam… Inmiddels was ook de kraamverzorgster gearriveerd met stagiaire. Ook een goede vriendin was aanwezig.

Helaas bleef de ontsluiting op 5 cm hangen, het leek erop dat ik me een beetje tè relaxt voelde. Eventjes douchen was misschien wel een goed idee. Wow, dat werkte inderdaad. Toen ik opstond voelde ik de zwaartekracht meewerken en begon het ineens een heel stuk minder leuk te worden. En dan is dat moment daar, dat het echt niet meer fijn is. Het moment waarop je doodop bent, en denkt dat je niet nog meer pijn aankunt. Het moment dat je er wel honderdduizend euro voor over hebt om heel even een pijnloos dutje te doen.

Wat waren de mensen om me heen me tot steun! Mijn lieve man in fysieke zin, hangend aan hem heb ik de laatste weeën weggepuft. De profs naast het bed in mentale zin, die me bij elke onmogelijk pijnlijke wee, weer moed inspraken. En lieve vriendin, gewoon omdat ze er was.
Om 5.35 leek het erop dat de ontsluiting volledig was, op bed werden mijn vliezen gebroken. Prompt volgden de persweeën. Gelukkig kon ik gelijk mee persen.

Bij alle bevallingen wilde ik graag ons kindje zelf aanpakken. Helaas lukte het steeds niet. Ook nu ging het weer bijna te snel. Tot Hilde ineens zei: ‘Voel eens, je kunt haar hoofdje voelen!’ Ik voelde en inderdaad, haartjes! Bij de volgende perswee kon ik haar aanpakken, en dan ligt daar ineens een warm, glibberig, heerlijk hoopje mens op je buik. Op zondagochtend om 5.39 werd onze prachtige dochter geboren.

We kijken ontzettend positief terug op deze bevalling. In onze eigen omgeving, met een relaxte sfeer, lieve mensen om ons heen, in een relatief korte tijd bevallen van een prachtige, kerngezonde dochter. We zagen er zo tegenop, en het is zo meegevallen.
Bedankt lieve mensen van Creation. Mede dankzij jullie waren de bevalling en de kraamtijd onvergetelijk, in positieve zin!