Als klein meisje vond ik 2 dingen onverdraaglijk: kou en pijn. En eerlijk gezegd nu nog steeds. Hoewel ik wist dat het me hoe dan ook zou gaan lukken, vond ik het spannend hoe ik de bevallingspijn zou gaan ervaren.
Ik had het geluk dat ik niet heb hoeven wachten. 14 dagen voor de uitgerekende datum begon ik tijdens een etentje al heel licht steken te voelen. In 2 dagen tijd bouwde zich dat steeds meer op, maar omdat het voor mijn gevoel nog heel lang kon duren, ben ik gewoon alles blijven doen, zodat ik ook niet heb zitten wachten.
Die zondag begon het dan echt. Al gauw kon ik de weeën niet meer liggend in bed opvangen, dus ik ging naar beneden met een warme kruik. De weeëntimer ging aan, ze kwamen om de 3 minuten en ik typeerde ze als matig. Om half 8 belden we Creation, en omdat het weekend was kwam Tineke. Zij zat niet in het team waar we tijdens de zwangerschap onder begeleiding waren, maar het was heel fijn dat we iedereen van Creation al een keer hadden gezien. Nu hadden we in ieder geval een beeld bij wie er kwam.
De weeën vond ik behoorlijk pittig. Ik probeerde allerlei houdingen uit, maar er viel niet weg te vluchten voor deze pijn. Behalve naar het bad. Eén keer ben ik er uit geweest en heb de weeën op bed opgevangen, ik wist niet hoe gauw ik weer in dat bad moest komen. Elke beweging gaf weer een wee, dus ik bleef vooral zo stil mogelijk in het water liggen.
Ik probeerde te ontspannen, maar o wat is dat moeilijk! Het komt en het gaat en je moet je maar overgeven. Ik was heel blij dat Tineke er was. Ze was rustig, liet mij mijn gang gaan maar was er steeds met positieve opmerkingen en straalde uit dat ze er alle vertrouwen in had. Weet je hoe fijn het is om te horen dat je het hartstikke goed doet als je voor de eerste keer bevalt, de pijn niet te harden is en je echt geen idee hebt hoe lang het nog moet duren.
De persweeën waren nog pittiger, maar je ziet het koppie langzaam verschijnen en opeens is het einde in zicht. Ik wilde haar heel graag zelf aanpakken, maar op dat moment drong het helemaal niet tot me door. Als ik de video terugkijk naar het moment dat ze kwam, zie je me verdwaasd kijken en het eerste wat ik zeg is: au! Achteraf moest ik daar wel om lachen, je zit blijkbaar zo in je roes dat je eerst weer even terug moet komen op aarde.
Maar wauw, daar was ze dan! Ons prachtige, volmaakte, langverwachte en smeerwitte meisje. Hier heb ik het voor gedaan.
Het cliché dat je de pijn direct vergeten bent als de baby op je borst ligt, ging bij mij niet op. De eerste week heb ik steeds gedacht: bevallen? Dat nooit weer. Ik genoot ontzettend van ons mooie meisje, maar tussendoor moest ik deze overweldigende en controleloze ervaring echt verwerken. En dat heb ik gedaan, door terug te kijken, te praten, te huilen, net zolang totdat ik dacht: ja, het is ok, ooit durf ik het weer. Maar voorlopig is het zover nog niet, want nu mag ik eerst eindeloos verliefd zijn op dit prachtige wondertje.