Mijn ouders zijn hobbyboeren. Ze wonen buitenaf en mijn jeugd kenmerkte zich door allerlei soorten dieren: schapen, geiten, kalveren, kuikens en kippen. En soms een haan, maar die was meestal snel verdwenen – in de soep welteverstaan; mijn moeder werd wakker van het hanengekraai in de ochtend en sliep daarna niet meer. Daar zwichtte mijn vader uiteindelijk dan toch weer voor.
Toch was die haan nodig, anders kwamen er geen kuikens. Zoveel was ons als kinderen al snel duidelijk. Vandaar dat mijn vader regelmatig bij een andere boer bevruchte eieren kocht, onder de kip legde en zo hadden we toch onze kuikens al spoedig…

Tegenwoordig hebben mijn ouders geen dieren meer. Behalve de kippen dan. En die zullen wel blijven zolang het kan. Want de kippenliefde is nog niet over. Half augustus was 1 van de kippen broeds en mijn vader ging zo snel mogelijk een tiental eieren kopen. We mochten echter niet bij moeder kip gaan kijken, ze was zo waaks – ze zou je aanvallen als ze in de buurt kwam. Dus bleven we braaf op meer dan een meter afstand en openden het kippenhok slechts op een kier…

Er werd op de kuikens gewacht en (alsof het een geboorte was😊) op 11 september kwam het volgende appje in de familieapp: ‘Groot nieuws! Er zijn 2 kuikens uit het ei gekomen, helaas mag ik geen foto maken want moeder kip was zo boos!’

Gelukkig hoefden we niet lang te wachten, op 13 september volgde de eerste foto en op 17 september het eerste filmpje. De hele familie geniet mee van het kuikengeluk.
Ik noemde dit de les van de kip. En waarom? Nou, een heel rijtje dingen kun je hiervan leren;

• Familie (lees: vader/moeder, opa/om) zijn heel betrokken; heel zorgzaam ook (het ontbrak moederkip aan niets – daar zorgde mijn vader wel voor). Maar, ze zijn ook heel nieuwsgierig. Elke dag wilden ze wel even kijken hoe het ervoor stond, of het nu van kip mocht of niet… En, kwamen er anderen (zoals mijn kinderen en ik)? Die moesten ook even kijken
• Moeder kip is heel waakzaam – kom niet aan mijn kinderen! Ik weet zelf het beste hoe ik ervoor moet zorgen! Maar, ik kijk ook om me heen: zijn er geen bedreigingen? Moet ik mijn kinderen redden?

Denk maar eens na over jezelf (als je kids hebt of krijgt) en over je rol tegenover je familie en vrienden. Denk ook eens na over de rol van je ouders (de opa en oma) of anderen die dicht bij jullie staan. Als je het mijn vader vraagt zou hij zichzelf niet nieuwsgierig noemen naar kip en kuikens. Welnee, het is gewoon belangstelling! Als je het kip vraagt zou ze zichzelf niet boos noemen of vinnig, of chagrijnig. Welnee, het is verantwoordelijkheidsgevoel en moederliefde!
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat er ook gebeurt als je een kind krijgt, je rol verandert. Ten opzichte van je partner, ten opzichte van familie. Maar, de wereld wordt ook vanzelf weer groter. De kuikens ook; ze zullen die wereld ontdekken en op een dag zichzelf kunnen redden. Daarom, blijf vooral jezelf en blijf dicht bij jezelf! Alleen dan zul je met nieuwsgierige en goedbedoelde adviezen en tips uit de voeten kunnen. Dan vertrouw je op je moederliefde en je verantwoordelijkheidsgevoel.

En o ja, dat bakje water en voer (de hulp die je aangeboden wordt), die kun je natuurlijk fijn aannemen als je op je nestje zit (in je kraambed of net erna😉)!

Ps: waar de overige 8 kuikens bleven? Geen idee. Volgens mijn moeder is 2 al beter dan 1. En volgens mijn vader staat het Barneveldse kippenras niet bekend om zijn vruchtbaarheid, dat zal het wel zijn…