Het is augustus 2016 en we hebben een positieve zwangerschapstest in handen. Yes, het is gelukt! We geven elkaar een knuffel en een zoen. Ongelofelijk, er groeit een wondertje in mij… Ik had al een vermoeden want ik voelde mij al anderhalve week een beetje misselijk.

Twee weken later werd ik 30. Het was prachtig weer en we gingen het vieren met een barbecue. Ik had een mooie jurk klaar gehangen om aan te trekken. Maar ik was inmiddels zo misselijk dat ik geen strakke kleding kon verdragen, bang om over te moeten geven. Maar misselijk zijn is een goed teken! Dat betekent dat er echt iets in mij groeit. En het hoort erbij! (toch?)

Helaas nam de misselijkheid toe en de volgende dag begon het overgeven. Dag en nacht. Als ik sliep werd ik wakker omdat ik moest spugen. Als ik een slok water had gedronken kwam het er meteen weer uit. Drinken werd een hele opgave en eten vrijwel onmogelijk. Ik was niet in staat om te werken, dus ik moest me ziek melden. Mijn wereld werd snel kleiner, de hele dag op bed in het donker, met een emmer binnen handbereik.

Ik had regelmatig telefonisch contact met de verloskundigen van Creation. Mijn urine werd gecontroleerd om te kijken of ik uitgedroogd was, ik startte met medicijnen en we kregen een echo. We waren (pas) 6 weken zwanger… Toen moesten we toch echt bekend maken wat er aan de hand was. Want ik had nu al 2 weken ‘buikgriep’. Ondertussen vroeg ik mij af hoe ik dit nog 34 weken vol moest houden.. Gelukkig erkenden alle verloskundigen van Creation dat ik ziek was en namen ze mij (en mijn man) serieus als we belden.

Ik heb uiteindelijk nog 1 week kunnen werken tijdens de zwangerschap, maar toen hield het op. Er volgden 4 ziekenhuis opnames. De diagnose: hyperemesis gravidarum. Een zwangerschapsziekte waar ze niks aan kunnen doen, alleen symptoom bestrijding. Met vocht, vitamines en medicijnen (emesafene en primperan) werd ik steeds opgelapt. Om mij te laten zien waar we het allemaal voor deden kreeg ik regelmatig een echo. Ongelofelijk dat dat wezentje zo goed doorgroeit, terwijl ik zo ziek ben.

De verloskundigen van Creation hielden mij goed in de gaten. Zelfs in het ziekenhuis belden ze mij op om te horen hoe het ging. Toen we 12 weken zwanger waren werd er gestart met sondevoeding en ondansetron (zofran). Dit is een medicijn tegen de misselijkheid wat mensen ook krijgen als ze chemotherapie moeten ondergaan. Dit verminderde het spugen, maar de misselijkheid bleef.

Ik mocht het ziekenhuis verlaten met sondevoeding en de medicijnen. Omdat ik inmiddels erg verzwakt was, ben ik toen naar mijn ouders gebracht. Zij wonen in Dronten, een uur verderop. Een verloskundige uit Dronten kwam wekelijks langs om mij en de baby in de gaten te houden, maar de verloskundigen van Creation hielden de regie.

Toen ik 20 weken zwanger was werd de misselijkheid minder! De sonde kon eruit, de medicijnen werden afgebouwd en ik kon terug naar huis. Het spugen was gestopt en de misselijkheid werd dragelijk. De rest van de zwangerschap ging voorspoedig, en de 12kilo die ik was afgevallen kwam er weer aan. De baby groeide helemaal volgens het boekje.

De bevalling kwam steeds dichterbij. Omdat ik nog verzwakt was besloot ik een bevalbad te huren. In het warme water zou ik mij hopelijk goed kunnen bewegen en ontspannen. De verloskundigen waren allemaal op de hoogte van mijn wens om thuis te bevallen. En na 41 weken zwangerschap, kwam onze wens uit. De bevalling was heel intiem. Alleen Rosanne, de kraamhulp, mijn man en ik waren er. De weeën heb ik opgevangen in bad. Ik vind het zo bijzonder dat Rosanne alleen door naar mij te kijken kon zien hoe de bevalling vorderde. Dat gaf mij enorm veel vertrouwen. En ik heb ook echt het gevoel dat we het met zijn allen hebben gedaan. Uiteindelijk ben ik bevallen van een prachtige dochter, en het belangrijkste van alles; ze is helemaal gezond!

NB: Bij deze vind je een link naar de stichting voor zwangerschapshyperemesis voor betrouwbare informatie en lotgenoten. http://www.zehg.nl/wordpress