Na ruim acht jaar waren mijn man en ik in blijde verwachting. Mijn zwangerschap verliep voorspoedig en ik bewonderde de schopjes en soms heftige bewegingen van ons kleine mannetje in mijn buik. Zwangere vrouwen die klaagden dat ze ‘over tijd liepen’  begreep ik nooit zo: die paar dagen extra maakt toch ook niet meer uit?

7 juni was ik uitgerekend. De kans dat je op je uitgerekende datum bevalt, is procentueel gezien niet groot. Mijn man zegt altijd gekscherend dat ik “precies te laat” ben. 8 juni leek me daarom wel een mooie datum om te bevallen.

De uitgerekende datum kwam in zicht.

7 juni zijn we nog naar een bruiloft gegaan, een uurtje rijden verderop. “De baby rolt er niet zomaar uit, hoor”, zei Tineke, “ga gerust”. Hoewel het ons eerste kindje was dacht ik er hetzelfde over. En inderdaad, op 7 juni geen enkel teken dat de bevalling zou beginnen.

Ook 8 juni verstreek zonder dat de bevalling inzette. Een week gaat voorbij, en nog steeds is onze boy niet geboren. Ik word gestript en er sprankt een hoopje dat dit de bevalling op gang zal brengen. Maar nee hoor. Ook de tweede poging enkele dagen later lijkt geen effect te hebben.

Oké, 16 juni dan: dan wordt oma 80 jaar. De geboorte van een achterkleinkind op haar verjaardag zou best een mooi cadeau zijn toch? Maar helaas…onze ukkepuk blijft zitten waar hij zit en heeft er nog geen zin in om zich buiten mama’s buik te laten bewonderen.

Ondertussen begin ik me een echte huisvrouw te voelen met het halen van wat dagelijkse boodschappen en het wegwerken van de was. Als zelfs bij de bakker het personeel om het hoekje komt kijken of “mijn buik er nog zit” begin ik er een beetje klaar mee te raken.

Op zaterdag 17 juni duikt manlief de tuin in om de heg te snoeien. “Laat mij maar helpen, dan voel ik me nog een beetje nuttig”. Stiekem hoop ik dat dit het zetje zal zijn om de bevalling te laten beginnen. Maar helaas…

Zondagochtend word ik om 5:00u wakker. Nóg geen teken dat er vandaag hard gewerkt moet gaan worden en ik sukkel bijna moedeloos nog wat in slaap. Rond zevenen denk ik een wee te voelen. Spannend! Zou het dan vandaag toch gaan gebeuren?

En jawel: de weeën zetten gelijk goed door en na een uurtje timen bellen we Creation. Rosanne staat een half uurtje later op de stoep en het blijkt dat de bevalling inderdaad begonnen is.

We vertrekken naar het ziekenhuis voor de poliklinische bevalling waar Rosanne ons fantastisch begeleidt. Om 21:00u wordt onze zoon geboren. Op vaderdag nog wel! Een mooier geschenk kan een vader niet wensen toch?!

Uit ervaring weet ik dat over tijd lopen echt niet leuk is. Zelfs na ruim acht jaar wachten lijken 11 dagen extra wachten wel 11 jaar te duren. Maar eerlijk is eerlijk: soms mis ik mijn bolle buik ook wel weer.

Wachtenden, over tijd lopende zwangeren: nog even tanden op elkaar! Je kindje blijft heus niet zitten, hoor!