‘Ons kindje is vannacht overleden’…
‘helaas moet ik jullie vertellen dat het niet goed is. Jullie hebben een miskraam’…
‘na maanden van zorg, is onze dochter gestorven’…
Dit zijn wat citaten van gesprekken en mails of berichtjes. Want soms gaat een zwangerschap niet goed. Soms zijn er complicaties bij een bevalling, was het kindje gezond; maar sterft het toch. Andere keren is er iets met het kindje waardoor het kort voor of kort na de geboorte sterft. En soms gaat het al heel pril mis. Bloedverlies bij 6 weken zwangerschap of nog helemaal nietsvermoedend een termijnecho waarbij blijkt dat er sprake is van een miskraam…
Ook dat is ons werk; soms het vaststellen dat de zwangerschap niet goed gegaan is. Dat het kindje niet (meer) leeft. Soms de begeleiding nadat zich in het ziekenhuis een traject afgespeeld heeft en mensen met een overleden kindje thuis komen. Ook dan is er een kraambed.
Ons 10-jarig jubileum vorig jaar liet ons ook daarover terugdenken. Bij het doornemen van de adreslijsten kwamen we ook adressen tegen waar geen levend kindje geboren is. En terugkijkend op die 10 jaar zijn dat toch best veel gezinnen waar verdriet gekomen is. Verdriet omdat er een kindje begraven moest worden. Verdriet omdat er -soms herhaalde- miskramen waren. Verdriet omdat er in die gezinnen wel verwachting was, maar geen vervulling.
Als kindjes gewenst zijn, maak je als ouders een plaatje van je toekomst. En als deze toekomst dan anders loopt, is dat verdrietig. In dat verdriet een begeleidende rol hebben, is voor ons ook moeilijk. Ingewikkeld om in diep verdriet dichtbij te kunnen komen, van betekenis te mogen zijn. En het komt zo precies… We weten en beseffen dat we daarin ook tekort geschoten zijn. En dat spijt ons.
Toch is er ook een bijzondere kant aan deze gebeurtenissen. We hebben -juist ook in de begeleiding bij verdriet- niet zelden in de meest persoonlijke emoties van mensen mogen delen. Wat bijzonder om dan ook dichtbij te mogen komen; tips te geven. Te luisteren. Jullie kindje te mogen bewonderen, want ook al is het gestorven, het is toch je kind… Er te zijn… En soms ook getuige te zijn van een bewonderenswaardige rust: we zijn verdrietig, maar we weten dat het goed is. Dat ons kindje bij God mag zijn. We zijn getroost… Dat we zo dichtbij mogen komen, geeft ons juist ook kracht!
Babysterfte en miskramen, het zal in deze gebroken wereld altijd blijven. Als het gaat om het leven van je kind, is ons er alles aan gelegen om onze uiterste best te doen goed voor jou en je kindje te zorgen. Eventuele complicaties tijdig te herkennen en de goede acties in te zetten. Dat is onze plicht en onze hartelijke wens. Maar dan nog weten we dat niet alles te voorkomen zal zijn, helaas…
Misschien waren we ook bij jou. En misschien ook heb je ons gemist. Misschien voerden we fijne en goede gesprekken. Misschien zou je dat alsnog willen doen. Of willen vertellen hoe we het anders zouden kunnen doen. We horen graag van je. Ook als het al lang geleden is. Want verdriet slijt nooit. We danken jullie dat we dichtbij mochten komen. Sterkte als dit over jou, over jullie ging…