Twee weken geleden deelde ik een foto: we waren die dag, 22 april, ouders geworden van onze Hannah; 16 maanden oud. Nu zijn we twee weken verder. Tijd voor een update!
Na een week, op 29 april, vond de rechtbankzitting plaats en is Hannah ook officieel onze dochter. Vervolgens moet er nogal wat papierwerk gebeuren: registratie in het adoptieregister, legaliseren van papieren en aanvragen van een paspoort. Normaal gesproken zou dat ongeveer 3 weken duren. En dat betekent dat in normale omstandigheden we bij een vertrek op 16 maart we op 18 april weer thuis gekomen zouden zijn.
Nu is er op dit moment niets normaal. We zijn al 7 weken in Zuid-Afrika en er is nog geen zicht op terugkeer. De kantoren die het papierwerk moeten afronden zijn gesloten door de lockdown en dit proces loopt dan ook vertraging op. Bovendien hebben we wel een ticket voor eind mei, maar het is maar de vraag of er dan al weer internationaal vliegverkeer mogelijk is.
Eigenlijk had ik, verslaafd als ik ben aan het werk, ongeveer twee weken na thuiskomst weer aan de slag gewild. Nu gaat dat dus niet gebeuren… Dat vind ik soms wel lastig: de collega’s zijn al druk door alle aangepaste toestanden door de coronacrisis, nu blijf ik ook nog weg… Aan de andere kant ben ik blij: met collega’s die ‘gewoon’ doorgaan en zo goed mogelijk zorg blijven geven. Blij met m’n ‘verplichte verlof’, om zo onze dochter beter te leren kennen. Een nieuwe balans te vinden in ons gezin. Tijd te hebben voor een potje voetbal met de grote broers.
Al met al nog een onzekere toestand hier dus! Ik hoop dat het voor jullie, zwangeren en kraamvrouwen (en as vaders niet te vergeten!) ondanks alles een goede tijd mag zijn. En ook al moet onder andere door mijn afwezigheid het principe van twee verloskundigen per zwangere (met mijzelf als bijspringend verloskundige) soms losgelaten worden, ik weet zeker dat je een collega treft met liefde voor het werk, voor jou, voor jullie! Fijn dat over een kleine twee weken Janneke Drost het team mag komen versterken. En heel fijn dat de maatregelen iets versoepeld kunnen worden zodat je weer wat vaker fysiek op controle kunt komen, of zelfs weer samen.
Door al deze toestanden leren we wat mij betreft in ieder geval 1 ding: alles wat zo ‘normaal’ was, blijkt heel bijzonder te zijn als je het moet missen! Zo weet ik nu dat ons eigen bed -waarvan ik eigenlijk vond dat het aan vervanging toe was- zo fijn is, dat ik het echt mis😉… En zo zijn er natuurlijk nog veel meer dingen. Ik mis ook jullie, de collega’s, de nieuwe praktijk… en ik geniet ondertussen ook… Dat wens ik jullie ook toe: vanuit Zuid-Afrika een zonnige -winter-groet!
Foto: ons lieve drietal 😊…