Waar krijg je energie van? Dat was de vraag die werd gesteld door de psycholoog tijdens onze teambuilding. Al filosoferend kwam ik tot een plaatje in mijn hoofd.

Wanneer ik mij in mijn kracht voel, wanneer ik een fijne werkdag heb, is als ik echt bezig ben met verloskunde, met name bevallingen. Het voelt dan alsof ik met mijn voeten in de klei, mijn vrouwtje sta. Zelfstandig opererend (soms haast letterlijk) ‘in het werkveld’. Met plezier, met inzet en focus, vermaak ik me kostelijk. Ja, laat mij hier op dit werkveld maar ploeteren en me door de modder heen werken, samen met vrouw en baby en de partner doet ook een beetje mee. Soms ook fysiek, als de barende zittend wenst te bevallen ben ik soms letterlijk steun voor een paar damesvoeten die zich afzetten op mijn knieen. Of worden er voeten in mijn zij gepland. Of kneden mijn handen een onderrug tot de huid er haast afrolt. Of hang ik met een douchekop weeenlang over een bolle buik heen. Soms heb ik dan troep in mijn kleren, klitten in mijn haren en de spetters in mijn nek. Zodoende doemde het beeld van een varkentje in de modder op. Dat is een mooi symbool voor hoe ik mij voel in het werkveld. We hebben er heerlijk om gegiecheld.

Een paar dagen later, ik heb dienst en word vroeg in de ochtend gewekt door een boerin met weeen. Na een halfuur race ik in mijn kleine, maar snelle auto naar de boerderij. Mijn route app is blijkbaar nog niet helemaal wakker en ik beland op een modderig pad, welke uitloopt op een weiland. Ik denk terug aan mijn visioen en moet een beetje grinniken. Zo letterlijk hoeft ook weer niet. Na een omweggetje vind ik de boerderij en word er een uur en 20 minuten later een prachtig meisje geboren.

Het is 3 uur later en opnieuw rinkelt de telefoon. Ik stem af met de cliente aan de andere kant van de lijn dat ik er na ongeveer een uur ben, dat lijkt voor ons beide prima. Terwijl ik nog niet eens in de auto zit belt haar man mij; ‘De baby is al geboren…!’ Ik vlieg als een wervelwind weg en zeg mijn collega niet eens fatsoenlijk gedag. En jawel, ook onderweg naar de 2e boerderij van deze dag, stuurt mijn navigatie mij over een modderige, onverharde weg. Was die modder nu echt een symbool voor mijn werkplezier? De student die naast mij zit in de auto stelt voor om tussen de paaltjes door te laveren richting het fietspad, waar de weg droog en hard lijkt, goed idee! Genoeg modder voor mij!

Als we 2 uur later de voordeur achter ons in het slot laten vallen en we dit gezin goed en wel achterlaten, schiet mijn student in de lach als ze mijn auto goed bekijkt. De zijkanten zijn bedekt met een bruin modderlaagje. Het is genoeg geweest voor vandaag, we moeten de varkentjes maar eens gaan wassen…