In mijn loopbaan als verloskundige is het al te vaak voorgekomen dat ik te laat ter plekke was. De stand van het aantal ‘ gevallen ‘ (bijzondere term in dit kader) ligt op 5 en ik weet van alle keren nog hoe ik de dame in kwestie, de baby en vooral, de vader, aantrof.

De eerste keer dat ik in deze situatie belandde, gebeurde ‘s ochtends vroeg rond een uur of 6. Ik was net afgestudeerd en aan het waarnemen in een Brabants dorp, waartoe ook een heleboel kleine dorpjes rondom behoorden. Ik had zojuist een prachtige bevalling mogen begeleiden, thuis, alles goed en wel. Ik had er een flinke 9 ponder aan de haak, toen opnieuw de telefoon trilde in mijn zak. Een aanstaande vader, zijn vrouw kon niet aan de lijn komen, hij klonk behoorlijk zenuwachtig en overdonderd. Ik ratelde standaard vragen door de telefoon, ondertussen naar beneden lopend, om geconcentreerd een inschatting te kunnen maken. Vader bleek duidelijk, dit was serieus!

Ik besloot een collega verloskundige te bellen om naar het adres te komen van de zojuist bevallen dame en ik pakte als de wiede weerga mijn spullen weer in. Toen ik mijn tassen net in mijn auto propte, arriveerde zij. Ik vertelde haar tijdens mijn gang terug naar het huis voor mijn laatste spullen de bijzonderheden en bedankte haar voor het feit dat ze zo vroeg uit de veren was gekomen, om een hechting te zetten en een kind na te kijken bij wildvreemden. Best bizar toch.

Affijn, ik in de auto. Moet je weten, het was 2006, de tom-toms waren nog in opkomst, internet had je nog niet op je telefoon en dus reed ik rondjes met behulp van een papieren kaart! Aangezien ik goed voorbereidde collega’s had, was er van ieder dorp in de omgeving ook een kleine kaart, maar deze bevallende vrouw woonde echt aan de rand van zo’n dorp. Ik reed dus vooral op goed geluk en een beetje boeren verstand de snelweg op, met ‘crossed fingers’ om maar snel een straatnaam te vinden, die ik ook op mijn kleine kaartje kon vinden. En jahor, daar ging opnieuw de telefoon. ‘ Het gaat nu wel heel snel, ze voelt de baby drukken, wat moet ik doen?’ Oke, koppie erbij houden, de volgende conversatie volgde:

‘ Zet de telefoon op speaker en leg hem naast je neer.’
‘ Oke, gedaan.’
‘ Waar is je vrouw nu?’
‘ Ze hangt over de wc-pot in de badkamer’
‘ Zorg dat ze ligt, dat is belangrijk en laat haar vooral zuchten.’
Gestommel en hevig gezucht aan de andere kant van de lijn…
‘ Ik zie iets glimmends, haartjes, het hoofdje komt.’
‘ Blijf rustig, als het zo snel gaat, gaat het altijd goed, kijk goed wat je ziet’
‘ Oke’
‘ Het hoofdje komt steeds verder’
‘ Je hoeft niets te doen, laat het maar gebeuren, laat maar zachtjes komen’
‘ Het hoofdje is er nu uit’
‘ Pers nu maar een beetje mams*, dan zul je zien dat de baby volgt’
‘ Het komt verder’
‘ Leg je handen maar op de oren van de baby en laat de baby de beweging verder bepalen, niet trekken, puur opvangen en als de baby volgt, pak je de baby omhoog en leg je de baby op de buik van je….
En daar was het babygehuil….
‘ Hij is er, hij is er!’
‘ Rustig blijven, pak een handdoek en leg die over je baby en je vrouw heen.

Tijdens dit gesprek stevende ik ondertussen met 160 km per uur en knipperlichten aan over de snelweg. Ik nam de afslag van het boeren dorp. Het eerste het beste straatbordje wat zich binnen mijn vizier presenteerde, maakte me helemaal gelukkig; Precies de straat waar ik moest wezen. Natuurlijk allemaal vrijstaande huizen, met amper te lezen huisnummers, maar het geluk (of iets anders…) was met me en al snel zag ik het nummer preiken op een witte gevel en ik sprintte de slecht geparkeerde auto uit met mijn verlostas. De badkamer bevond zich gelukkig op de begane grond en daar trof ik moeders aan, poedeltje naakt op de stenen vloer, in een plasje bloed en vruchtwater (normale hoeveelheid, zag mijn oog direct), een rose, natte baby op haar buik en een trillende vader op zijn hurken ernaast.

Het eerste wat ik heb gedaan is een kussen onder het hoofd van de moeder leggen. Daarna vader een schaar gegeven om de navelstreng door te kunnen knippen en ondertussen voelen aan de baarmoeder. Op zo’n moment wil je wel 30 dingen tegelijk en is het een kwestie van prioriteiten bepalen, snel en handig zijn en al de voelsprieten uit! Onderwijl ook moeder bejubelen, vader bemoedigen en baby bevragen.

‘ Goed gedaan meid, wat een snelheid joh!
Goed teamwork, het is klaar hor, relax, het is allemaal goed!
Waarom had je nou zo’n haast joh? Kon je niet nog heel even wachten?’

En dan; orde brengen in de chaos. Zo onprettig als het is om zo binnen te komen vallen, zo heerlijk is het om moeders direct onder de douche te zetten (ze was immers vlakbij), de kraamzuster opdrachtjes te geven, de baby te drogen en te warmen, kruiken en kleertjes te verzamelen, de vloer te dweilen, een fris bed te organiseren, thee te zetten, foto’s te maken en steeds meer en meer rust te brengen na zo’n hectische gebeurtenis. Het contrast na zo’n bevalling is enorm en dat geeft, ondanks het missen van de geboorte en de spanning daar omheen, een heel tevreden en voldaan gevoel op de terugreis naar huis.

In sommige gevallen is het simpelweg niet te voorkomen dat we te laat zijn. Dit gebeurt meestal bij 2e bevallingen, omdat die over het algemeen vlot verlopen en mensen geneigd zijn lang te wachten met bellen. Dat is vaak gebaseerd op de 1e ervaring en men is bang voor een teleurstelling wat betreft vordering. Daarom blijft het verstandig ons beladvies op te volgen en liever komen we 5x met een vals alarm, dan 1x te laat… Moge dat duidelijk zijn na dit verhaal!